PESEL i wszystkowiedzący system

                Legalny rezydent Norwegii otrzymuje identyfikator cyfrowy fødselsnummer, będący odpowiednikiem polskiego PESEL-a. Obywatele norwescy oraz osoby, które mają bezterminowe prawo pobytu w Norwegii otrzymują tzw. stały numer. Osoby, których pozwolenie na pobyt jest ograniczone w czasie, otrzymują D-nummer. Różni się on od stałego tym, że pierwsza cyfra numeru to 4 lub więcej. Numer stały zaczyna się od daty urodzenia w formacie DDMMRRXXXXX; D-nummer wyróżnia się tym, że dodaje do dnia urodzenia liczbę 30 (np. 5 maja 1990 da numer 350590, 31 października 1955 da numer 611055).

                Numerem tym mieszkaniec Norwegii posługuje się w wielu przypadkach i jest to jedyny numer, jaki się otrzymuje. Nie ma NIP-u dla osób prywatnych, te otrzymują tylko firmy. Numer jest niezbędny do posiadania konta w banku, do zeznań podatkowych, do wizyty u lekarza.

Mając taki numer, jest się także identyfikowanym przez dostawców usług (np. internet, telefon komórkowy, karty lojalnościowe). Ostatnie regulacje prawne nie pozwalają BOK-owi pytać o pełny numer, a jedynie o pierwszych 6 cyfr oraz imię i nazwisko. Prawdopodobnie dlatego, że mając pełny numer, zbyt łatwo byłoby podszywać się pod kogoś.

Uderzające jest to, że tam, gdzie jest się zarejestrowanym z użyciem numeru identyfikacyjnego, dana instytucja (lub firma) od razu zna pełny adres zamieszkania nawet w przypadku przeprowadzki. Jest tak dlatego, że firmy te nie utrzymują swoich pełnych baz danych, a każdorazowo (np. wystawiając fakturę) pobierają dane z centralnego rejestru. Tak więc w niewielu miejscach trzeba samemu aktualizować dane w razie przeprowadzki na nowy adres w granicach Norwegii.